Ja, Nadieżda Chabrowa z Warszawy, jestem jedną z tych osób. Można powiedzieć, że jestem wybrana, szczególna, bo przecież nie każdy nadaje się do pracy z Chińskimi Okularami. Wiąże się to z różnymi psychicznymi napięciami i powikłaniami, ale my jesteśmy pod tym względem monitorowani na bieżąco. Przechodzimy specjalne badania.

Kończę sesję, znowu widzę przedmioty wokół siebie, a fisze z zapisanymi obrazami i wrażeniami od razu przesyłam dalej. Wystarczy do tego mgnienie myśli. Kiedyś mówiono „lśnienie”, ale to wyszło z użytku, teraz w środowisku określamy tak tylko wydawanie komend siłą woli.

Wstaję i delikatnie się przeciągam. W skroniach ucisk, ale to standard. Spojrzenie na zegar, siedziałam trzy godziny. Wystarczy. To norma, choć moja koleżanka Ekaterina pozwala sobie nawet na pięciogodzinne sesje. Od tej pilności wyrosną jej kiedyś włosy między palcami, śmiejemy się za jej plecami. Ale ona nie! Tak się zaparła, że śledzi teatrum wojenne Rzeczypospolitej w XVII wieku i oderwać się nie może. To tematyka, która zresztą kręciła także kiedyś moje obiekty badawcze. Ech, ci Polacy! Pomachaj takiemu szabelką i już leci, nie wiadomo dokąd!